zondag 31 juli 2011

Kleine reparaties en oplapwerk aan onze kurkvloer



In het verleden ben ik nooit zo welgesteld geweest dat ik, in de huizen die ik huurde, echt houten parketvloeren of hoogpolig tapijt kon laten leggen. Nou had tapijt, of tapijttegels, toch al niet mijn voorkeur. Beetje viezig vond ik dat, vooral als je een kat in huis hebt. Vlooien voelen zich er ook in thuis.

Fraai houten parket had wel ik graag gehad, maar ja, de kosten, hè. Zeil had natuurlijk gekund. Je hebt het in allerlei dessins en kleuren en het gaat soms verbazend lang mee. Maar het blijft plastic. Linoleum, dan ? Dat is ook mooi, maar behoorlijk duur. Wat hou je dan over ?

In mijn omgeving was een jaar of 25 geleden kurkparket behoorlijk populair. Redelijk in prijs, puur natuur, je kon het zelf leggen en het ging lang mee. Als je tenminste af en toe wat onderhoud pleegde en waar nodig een likje lak uitdeelde.

In mijn eerste huurhuis ging dat prima. Na een jaar of 5 lag dat krukvloertje er nog knap bij. Toen ik daarna bij mijn huidige vrouw introk besloten we om, in haar huis, ook overal kurk te leggen.

Nu, na bijna 20 jaar, is die vloer aan een opknapbeurt toe. Ik heb er in de tussentijd wel eens een nieuwe laklaag opgesmeerd. Maar de laatste jaren heb ik het niet meer zo bijgehouden. Deels omdat mijn gezondheid het niet toelaat om zo'n grote klus in 1 keer te doen. Maar ook omdat we dachten dat we zouden gaan verhuizen.

Die plannen zijn inmiddels op de lange baan geschoven. En nu zijn die kale plekken me toch een doorn in het oog. Er moet iets aan gebeuren en als ik de vloer niet in 1 ruk kan opknappen, dan maar in kleine gedeelten. Sommige stukken liggen er ook nog goed bij, dus die schuif ik gewoon op de lange baan.

Andere plekken zijn er niet best aan toe, die vragen direct om actie. In de woonkamer, bijvoorbeeld, waar op twee plaatsen bubbels onder het parket zijn ontstaan. Plekken waar het kurk losgelaten heeft van de betonnen ondergrond. Eén bubbel is zelfs opengebarsten en daar gaapt nu een gat van zo'n 5 centimeter doorsnee.

Gelukkig heb ik in de kelder nog een paar tegels van het oorspronkelijke parket bewaard. Dus reed ik deze week met de scootmobiel naar de bouwmarkt. Een bus vloerlak, lijm, schuurpapier en een lakroller ingekocht en weer terug naar huis.

Het mooie was dat de bouwmarkt, in de tussenliggende jaren, klaarblijkelijk was verhuisd, een stukje meer onze kant op. Maar de indeling van de winkel was nog exact hetzelfde. Ze maken het hun oude klanten niet te moeilijk.

Thuis sneed ik de ene bubbel open en lijmde het kurk weer vast. Bij de andere, waar het gat zat, sneed ik over de hele breedte van de tegel een stuk weg en lijmde er een nieuwe strook in. Het nieuwe gedeelte was wel wat donkerder van kleur dan de oude vloer. Maar ik had zo'n operatie al eens eerder uitgevoerd en daar was na een paar jaar het nieuwe stuk net zo mooi opgebleekt als de omringende vloer.

Nu een paar laagjes lak erover, op waterbasis dus bijna reukvrij. Daarna een paar dagen uitrusten en dan die kale plek bij de bank maar eens onder handen nemen. Het mag dan een regenachtige zomer zijn, ik zal me thuis voorlopig niet vervelen...


De Strip: Ter afwisseling van het Stripmannen vervolgverhaal een aflevering van 'Wachten op Eduard', gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Meer afleveringen zijn te zien op zijn website: www.palymptoot.nl

Aan een vervolg van het vervolgverhaal wordt gewerkt...
 

donderdag 28 juli 2011

Jonge koolmezen en het natuurlijk evenwicht



Veel mensen hangen 's winters wat pinda's in de tuin voor de vogels. In het voorjaar stoppen ze met voeren, want dan moeten de vogeltjes zelf weer voedsel zoeken. Misschien komt dat voort uit de gedachte dat de natuur iets is waar wij mensen ons eigenlijk niet mee moeten bemoeien. De natuur regelt zichzelf. Een pindaslinger in de zomer verstoort het grote plan.

Raar idee. Door onze aanwezigheid beïnvloeden we de natuur toch het hele jaar rond ? We wonen, werken en verplaatsen ons door die natuur en verstoren daarmee het leven van alle andere wezens in die natuur.

Is het dan niet overdreven om te denken dat je, door in de zomer vogelvoer aan te bieden, de natuur uit evenwicht zou kunnen brengen ? Alsof je achtertuin, of balkon, een teer ecosysteem is dat geen inmenging kan verdragen.

Met andere woorden: In een perfecte, natuurlijke situatie, bij een volstrekte afwezigheid van mensen, is vogels voeren niet nodig. Maar in de volledig door de mens beheerste omgeving, van ons balkon of achtertuin, kan het helemaal geen kwaad. Dat vindt Vogelbescherming ook. 


Goed, ik voer de vogels dus, de laatste jaren, bijna het hele jaar door. Alleen in de broedtijd stop ik even. Zowel op mijn balkon als op dat van de benedenburen hangt een nestkastje. Als de mezen daar hun jongen hebben is het wel zo rustig om geen andere vogels naar het balkon te lokken.

Het mooie is dat ik zo veel vogels op mijn balkon krijg en allerlei gedrag kan zien, dat zich anders verborgen in bomen en struiken afspeelt. Veel jonge koolmezen dit jaar, soms wel vier of vijf tegelijk. Aanvankelijk vlogen ze vooral bedelend achter hun ouders aan en werden ze ook gevoerd. Al snel vonden ze uit hoe ze zelf pinda's en zonnepitten konden pakken.

Bedelen is, bij veel vogels, piepen en met de vleugels trillen...


Nu maken ze vooral onderling ruzie en proberen elkaar en ook de volwassen vogels en pimpelmezen, van het balkon te jagen. Het is prachtig om te zien, maar moeilijk om te fotograferen. Ze zitten geen moment stil en op het balkon zelf gaan staan kan niet, dus zit ik met de reflecties en spiegelingen in het raam. 

Op de voorgrond een volwassen koolmees, daarachter het veel lichter gekleurde jong...
Niet de perfecte foto's, dus, maar wel een leuke indruk van wat je kunt zien als je de natuur, ook in de zomer, een handje helpt...


dinsdag 26 juli 2011

Schefflera succesvol gekloond



Schefflera
Klonen, een genetisch identieke kopie van jezelf maken, is nog het terrein van sciencefiction. Er wordt wel onderzoek gedaan en er zijn successen geboekt, het schaap Dolly bijvoorbeeld, maar een mens klonen zit er voorlopig nog niet in.

Er zijn mensen die, na hun overlijden, hun hoofd in laten vriezen en verwachten dat hun lichaam daar later dan wel weer aan gekloond zal kunnen worden. Maar voorlopig is dat toekomstmuziek.

In de dierenwereld komt het wel voor, ongeslachtelijke voortplanting, of parthenogenese. Bladluizen kunnen zich op die manier vermeerderen en maken zo kloontjes van zichzelf. En bij de planten is het zelfs de gewoonste zaak van de wereld.

Alleen noemen we het daar 'stekken'. Heel veel mensen hebben wel eens een stekkie gemaakt. Van de fuchsia bijvoorbeeld, zoals in het liedje van Annie M.G. Schmidt. En veel planten doen het ook uit zichzelf.

Als wij een plant stekken snijden we een takje af en zetten dat in de aarde, of eerst in het water om wortels te laten vormen. Sommige planten maken stekken aan het uiteinde van takken, of stengels. Zodra die de grond raken kunnen ze wortel schieten.

Het kan ook via uitlopers van de wortels. Het resultaat is hetzelfde, een genetisch identieke kopie van de moederplant. Of vader, want dat kan bij stekken, of klonen, ook. Je hebt er geen seksuele partner bij nodig. Reuze handig.

Een tijdje terug schreef ik over de kamerplanten bij ons thuis. Ik was van plan om er een paar te stekken die uit hun voegen gegroeid waren. Een schefflera,  zo'n boompje met van die handvormige bladeren, dat door een voormalige buurman op de trappenhal was achter gelaten, was zo uit model gegroeid dat ingrijpen noodzakelijk werd.

Volgens informatie op internet kun je zo'n plant ook dwars afzagen, dan loopt hij weer opnieuw uit. Maar stekken leek mij leuker. De mooiste top zaagde ik er uit, zette hem in een vaas voor het raam en wachtte af.

De eerste weken gebeurde er niets, maar op een zeker moment diende het eerste schuchtere worteltje zich aan. Nog een maand later is het zover, een flink bosje wortels, de plant kan de grond in. Succesvol gekloond !


zondag 24 juli 2011

Balcony TV – Simpel idee met wereldwijde gevolgen



BalconyTV, sinds jaren mijn favoriete muzikale website, is een initiatief van drie jonge Ieren, Stephen O’Regan, Tom Millet en Pauline Freeman, die op hun balkon in Dublin muzikanten en soms ook andere artiesten laten optreden. De filmpjes die ze daarvan maken zijn te zien op hun eigen website en YouTube.

BalconyTV bestaat sinds juni 2006 en won in 2007 een award voor de beste muziekwebsite in Ierland. Kijk voor de beginjaren naar:


Het eerste testfilmpje, waarvan later de jingle is gemaakt. 

Het eerste echte filmpje met Jezzebelle. 

Inmiddels is het trio dat met BalconyTV begon verhuisd en worden de Ierse opnamen gemaakt op het balkon van een hotel in Dublin. Het concept, van een muzikant of band die live en grotendeels onversterkt op een balkonnetje musiceert, heeft ondertussen wortel geschoten in 21 steden, in Groot-Brittannië en verschillende andere Europese landen, maar ook in de VS, Canada en Australië.

Er worden dagelijks meerdere nieuwe video's op YouTube geplaatst en in het archief zijn duizenden filmpjes te vinden. Die simpele opnamen hebben samen al meer dan 20 miljoen kijkers getrokken. Duizelingwekkende cijfers !

Het populairste filmpje, We cry van TheScript, is bijna 2 miljoen keer bekeken. Gevolgd door de Tango Flash Mob met ruim 900.000 kijkers, Mumford & Sons, met ruim 600.000 en human beatbox Alberto die bijna 300.000 keer bekeken werd.

Net buiten de top 10 staat een oude favoriet van mij, Paul Brady, een bekende Ierse folk-rocker die, hoewel een beroemdheid in eigen land, zich niet te groot voelt op het balkonnetje te spelen.

Een ander fimpje, dat ik indertijd prachtig vond, is sinds 2007 maar 1100 keer bekeken: Mumblin' Deaf Ro. Heerlijk liedje toch, met leuk gitaarspel.

Nog virtuozer is gitarist Robin James Hurt, maar ook die is maar 6250 keer bekeken. Blijkt maar weer dat niet elk talent direct opvalt en er nog veel te ontdekken is. Of dat ik er geen kijk op heb, dat kan ook.

Een paar aardige recente filmpjes:

The Statics, leuke folkpop uit Dublin.

Yellow Sisters uit Praag met een mooi stukje à capella zang.

Drebe, in het Duits, uit Hamburg, een gevoelig liedje met melodica (kruising tussen mondharmonica en orgeltje).

Buchanan uit Melbourne, Australië.

Chris Cope uit Auckland, Nieuw Zeeland.

Daniela Brooker een 17-jarig talent, uit New York.

Na 5 jaar werkt het dus nog steeds: Zet wat muzikanten op een balkonnetje, start de camera en er gebeuren leuke dingen. Lang niet altijd overrompelend goed, maar bijna altijd sfeervol en charmant. 



De Strip: Ter afwisseling van het Stripmannen vervolgverhaal een aflevering van 'Wachten op Eduard', gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Meer afleveringen zijn te zien op zijn website: www.palymptoot.nl

Aan een vervolg van het vervolgverhaal wordt gewerkt...
 

woensdag 20 juli 2011

Vegetarische wraps met witte kool



Topchefs, amateurkoks, kookliefhebbers je hebt ze in soorten en maten. Sommigen hanteren strikte regels en koken precies volgens recept, andere schuwen het experiment niet en doen het meer uit de losse pols.

Ik behoor tot de laatste categorie. Koken is niet moeilijk, als je het niet te ingewikkeld maakt. Daarbij heb ik het uithoudingsvermogen niet, om uren achtereen in de keuken te staan. Zelfs niet als ik er bij kan zitten.


Vandaag een zelfbedacht gerecht, vegetarische wraps met witte kool. Omdat me dat lekker leek en om eens uit te proberen hoe vegetarisch gehakt en spekreepjes smaken. Hieronder de ingrediënten die ik gebruikt heb, maar daar mag je best van afwijken, hoor.

8 maistortilla's
300 gr vegetarisch gehakt
300 gr vegetarische spekreepjes
2 flinke uien
3 teentjes knoflook
2 tomaten
kruidenbouillonblokje
beetje geraspte kaas

Eerst de uien en de knoflook even fruiten in een scheut olijfolie. Dan het gehakt en het spek erbij, beiden vegetarisch, van het huismerk van een grote supermarktketen. De tomaten, in blokjes gesneden er bij.

Na een paar minuutjes de gesneden kool toevoegen, ik kocht een kant en klaar zakje in de supermarkt. Het bouillonblokje erdoor kruimelen, even omscheppen en het vuur uit. Het hoeft allemaal niet zo ontzettend gaar, het gaat nog in de oven.

Neem nu een maistortilla, schep er een strook van het kool-gehaktmengsel op en rol hem op. Doe dit bij elke tortilla en leg de rolletjes in een iets ingevette ovenschotel.

Strooi er wat geraspte kaas over en doe de schotel 10 minuten in de oven op 200 graden. Ik heb een combi-oven, hete lucht, dus, de tijd moet bij andere modellen misschien iets aangepast worden.


Het gerecht is klaar als de kaas een beetje begint te bruinen. Als het goed is zijn de wraps nu van boven knapperig geworden. De mijne waren van onderen nog zacht. Misschien kan dat voorkomen worden door ze op een rooster te leggen, maar dan bestaat de kans dat de inhoud eruit lekt.

Experimenteren, dus. Of gewoon opeten, want ze smaakten prima. Geef er eventueel frisse sla bij, of wat kidneybonen, of alle twee. Dan heb je genoeg voor vier personen.

Het vegetarische gehakt is, in een gerecht als dit, nauwelijks van rundergehakt te onderscheiden. De vegetarische spekreepjes smaakten wat minder krachtig dan de reepjes van een echt varken, maar misstonden toch ook niet. Als je om wat voor reden dan ook, al is het maar omdat het minder belastend is voor het milieu, eens een vleesvervanger wilt gebruiken, dan is dit een prima keuze.

dinsdag 19 juli 2011

Wat zijn mensen toch rare beesten



Voor het eerst in dagen weer eens op balkon in de zon gezeten,
achter mijn lobelia's die als een blauwe bloemenzee over de rand van de bloembak golven.


De steenhommel van een tijdje terug heeft inmiddels gezelschap gekregen van een andere steenhommel en twee akkerhommels. Het gonst en vliegt en draait rond de blauwe bloemenzee dat het een lust voor het oog is.

Als ik opsta kijk ik in de tuin van de benedenbuurman. Die heeft een paar maanden geleden met veel moeite een rijtje coniferen weggezaagd en alles omgespit.


 Nu heeft hij, met behulp van een hoveniersbedrijf, een nieuw rijtje coniferen geplant...



zondag 17 juli 2011

De Kapellekensbaan en de zegen van een slecht geheugen



Met de vergeet-functie van mijn geheugen zit het wel goed. Men zegt dat je lang niet alles kunt onthouden wat je meemaakt. En dat is maar goed ook. De enkelingen die dat wel kunnen trekken zich na verloop van tijd terug in een donkere, stille kamer. Stapelgek worden ze van al die herinneringen.

Daar heb ik dus geen last van. Laatst nog werd op tv een oude Franse film uitgezonden, 'Le mari de la coiffeuse', met Jean Rochefort in de hoofdrol. Indertijd, de film dateert uit 1990, heb ik hem zelf gedraaid in het plaatselijke filmhuis. Je zou dus zeggen dat ik er, vanachter de projector, een goede indruk van gekregen moet hebben.

Het enige dat ik me nog herinnerde was dat het over een man ging die met een kapster trouwde, dat hij grappig danste op Arabische muziek en dat het treurig afliep. Dat klopt allemaal. Maar nu ik hem opnieuw zag was ik toch verbaasd dat ik zo weinig details onthouden had.

Het is een prachtige film, dus was het helemaal geen straf om hem nog eens te zien. Een goede reden om de andere films die ik in die periode gedraaid, of gezien, heb weer opnieuw te bekijken. Als de gelegenheid zich voordoet.

Het was dus zonder schroom dat ik laatst een boek kocht dat ik gelezen heb als tiener en toen prachtig vond: 'De kapellekensbaan' van Louis Paul Boon. Ik wist nog dat het over een meisje ging, Ondine, dat opgroeide in een fabrieksstadje. Maar ook dat het verhaal over Ondine afgewisseld werd met allerlei andere verhalen.

Dat klopt precies. Ondine is de dochter van een timmerman in een kleine stad met twee fabrieken. Het zijn onzekere tijden van beginnende modernisering en opkomend socialisme. Maar al lezende ondervond ik dat ik van de belevenissen van Ondine vrijwel niets onthouden had.

Noch van alle andere verhalen die Boon er doorheen geweven heeft. Want Ondine, de we gepresenteerd krijgen in korte stukjes van nauwelijks een pagina lang, wisselt hij af met zijn eigen gedachten tijdens het schrijven. En met het commentaar dat een hele reeks van bijfiguren, of misschien alter-ego's, op zijn verhaal geven en de verhalen die zij weer aandragen.

Van monsieur Colson van 'tminnesterie' tot de kantieke schoolmeester, van schilderes Tippetotje tot Johan Janssens, de dichter, die stukjes in de krant schrijft over Reinaert de vos. Het maakt van het boek een caleidoscopisch geheel, dat toch vaart heeft en meeslepend is.

Achteraf verwondert het me wel dat ik het als 16- of 17-jarige zo goed vond. Want heel gemakkelijk is het nu ook weer niet geschreven. Boon hanteert hier en daar een eigen spelling, gebruikt uiteraard Vlaamse uitdrukkingen en heeft een heel eigen kijk op zinsbouw en hoofdlettergebruik.

Ik moet toen al doorgehad hebben dat het een meesterwerk is. Nadien las ik nog een hele reeks boeken van hem. Tot en met zijn latere, nogal zware, historische romans aan toe.

Louis Paul Boon leefde van 1912 tot '79 en was, in de jaren '70, een serieuze kandidaat voor de Nobelprijs voor literatuur. Die heeft hij niet gekregen. Wel de Constantijn Huygensprijs in 1966. En dat terwijl zijn eerste boeken zo weinig succesvol waren dat de Kapellekensbaan, aanvankelijk, door zijn Vlaamse uitgeefster geweigerd werd.

Zie voor meer biografische details de website van het Louis Paul Boon Genootschap 


De Strip: Ter afwisseling van het Stripmannen vervolgverhaal een aflevering van 'Wachten op Eduard', gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Meer afleveringen zijn te zien op zijn website: www.palymptoot.nl

Aan een vervolg van het vervolgverhaal wordt gewerkt...

vrijdag 15 juli 2011

Oude middeleeuwse kastelen en splinternieuwe...



Het aardige van wielerwedstrijden op de tv is dat je niet alleen sport te zien krijgt, maar ook fraaie landschappen en bouwwerken. Bij camerabeelden vanaf de motor schieten die meestal met te grote snelheid voorbij om er echt van te genieten. Gelukkig krijgen we ook beelden vanuit de lucht.

De televisiemakers beseffen dat hun kijkers dit soort plaatjes waarderen en laten de helikopter af en toe een rondje draaien om een mooi stadje, een fraaie kerk, of een schilderachtig kasteel. Een enkele keer word ik door die beelden zo getroffen dat ik op internet op zoek ga naar informatie en foto's.

Afgelopen woensdag was het weer zover. Nog wat suf, want net ontwaakt uit mijn middagdutje, zag ik bij de Tour de France, een mooi middeleeuws kasteel voorbij komen. Onder in beeld las ik 'chateau de maurise'. Tenminste dat dacht ik, maar een eerste zoektocht naar die naam leverde op internet niets op.

Ik probeerde andere spellingen en zocht wat algemener naar kastelen in het arrondissement Tarn, maar zonder succes. Met Google Maps volgde ik zelfs de route die de renners gereden hadden, maar ik vond geen dorp of kasteel met die naam.

Al min of meer verzoend met de hopeloosheid van mijn speurtocht, pakte ik een Frans boek over kastelen uit mijn kast. Ik bladerde er wat in en keek uiteindelijk in het register. Geen 'chateau de maurise', maar wel een 'mauriac'.

De beschrijving leek me aardig te kloppen. Gauw terug naar de computer en jawel, daar had je hem. Veel informatie was er niet te vinden, maar wel een aantal mooie foto's. Het kasteel van Mauriac blijkt fraaie interieurs te hebben en wordt momenteel gebruikt als hotel-restaurant.

Het ligt strategisch, aan de rand van een hoogte, maar wat mij vooral trof was de imposante ingangspartij. Een brede muur met aan elk uiteinde een zware ronde toren. In het midden een poort geflankeerd door smallere torens. De afwezigheid van grote vensters geeft het een authentiek middeleeuws karakter.

Op deze website vind je informatie over logeermogelijkheden en zalenverhuur, met foto's en een wervend filmpje.

De tour van 2009 kwam voorbij een ander opmerkelijk kasteel, het chateau de Guédelon. Vanuit de lucht leek het op de ruïne, van een vierkant, middeleeuws kasteel, die gerestaureerd werd. De werkelijkheid bleek anders. Dit kasteel werd niet opgegraven of hersteld, maar helemaal nieuw opgebouwd.

Het gaat hier om een sterk staaltje van experimentele archeologie. Bij een verlaten steengroeve en gebruikmakend van lokale steen en hout uit de omringende bossen, is een ploeg van 50 mannen en vrouwen aan het werk. Om er achter te komen, hoe het in de 13e eeuw nou precies ging, bouwen ze een compleet kasteel naar middeleeuws model.

Een wonderlijk project ! Op de website is al aardig te zien hoe het er ooit uit zal gaan zien. De bouw in 1997 begonnen. De planning is om rond 2022 klaar te zijn.

Naar aanleiding van helikopterbeelden tijdens de Giro d'Italië ging ik, in 2009, op zoek naar informatie over de grootste stenen constructie van Europa: Het fort Fenestrelle, in Noord-Italië, nabij Turijn.

Met behulp van de Italiaanse versie van Wikipedia (en Google translator ) kwam ik er achter dat de Turijnse vorst Vittorio Amedeo I in 1727 opdracht gaf voor de bouw van dit fort.

Het is aangelegd op een bergkam en beslaat een oppervlakte van 1,3 miljoen vierkante meter. Het heeft een lengte van ruim 3 kilometer, met een totaal hoogteverschil van bijna 700 meter. Het duurde 122 jaar voordat de totale versterking gereed was.

Alleen in de 2e wereldoorlog is er daadwerkelijk gevochten bij fort Fenestrelle. De rest van de tijd deed het voornamelijk dienst als gevangenis. Na WO II werd het fort ontruimd en onttakeld. Het verviel tot een ruïne en pas in de jaren '90 werd er werk gemaakt van enig herstel. Sindsdien is ook weer te bezoeken.

Op de website van de provincie Torino staat een hele reeks, prachtig mooie, 360 graden foto's. Waar je, door er met de muis op te klikken, in kunt rondkijken alsof je er zelf rond loopt. Zo krijg je een goede indruk van dit imposante bouwsel.

Delen van deze tekst zijn eerder gepubliceerd op het Volkskrantblog...

woensdag 13 juli 2011

Stadsbrouwerij 'De Drie Ringen' in Amersfoort



Veel bierbrouwers lijden aan de historische ziekte. Ze prijzen hun bieren aan met kreten als 'ambachtelijk gebrouwen, volgens eeuwenoud recept' en zetten spectaculaire jaartallen op hun etiketten en reclamemateriaal. Hoe ouder hoe beter lijkt het motto.

In werkelijkheid dateren vrijwel alle Nederlandse en Belgische brouwerijen van eind 19e, begin 20ste eeuw. Inclusief de trappisten. Want, hoewel ook die bogen op oeroude tradities, zijn hun kloosters na de Franse revolutie ontruimd en vaak verwoest en pas in de 19e eeuw weer bevolkt.

En zelfs de nieuwkomers kunnen het niet laten. 'Sinds 1626' lees ik op een foldertje van brouwerij 'De Drie Ringen', uit Amersfoort. Maar dat is wat al te enthousiast. Er was in de 17e eeuw wel een brouwerij in de stad met die naam, maar het enige verband met de huidige biermakers is een toevallig gevonden gevelsteen.

Van de 100-en brouwerijtjes uit de stad was er in de 20ste eeuw nog maar 1 over, de Phoenix brouwerij. Die stond, tot 1969, op de plaats van de huidige parkeergarage met dezelfde naam, naast het politiebureau.

Twintig jaar nadat ook de Phoenix zijn deuren had gesloten leek het de voormalige directeuren leuk om een ambachtelijk brouwerijtje te beginnen. Ze hadden nog die ouwe gevelsteen liggen en er werd een pandje gevonden, vlak achter de koppelpoort, waar weer op kleine schaal bier gebrouwen kon gaan worden. Niet sinds 1626, dus, maar sinds 1989.

De Geheimzinnige Hulpman bracht laatst wat biertjes van de Drie ringen mee. Een aantal jaren geleden was ik voor het laatst in het proeflokaal geweest en van dat bezoek had ik nog een paar glazen in de kast staan. Daarop een nostalgisch wapenschildje met het embleem van de brouwerij.

De etiketten van de huidige flesjes vormen daarmee een opvallend contrast. Felle kleuren en strakke letters. Van de historische ziekte schijnen ze genezen. Het bier smaakt er niet minder om:

Amersfoorts Blond – Het basisbier van de Drie ringen. Ziet er uit als pils, maar dan een heel klein beetje troebel. Is dan ook bier van hoge gisting. De brouwerij noemt het 'kölsch', zoals het bier uit Keulen, dus. Moutiger dan doorsnee pils, met een ietsje zoet in de afdronk, door het gebruik van mout van tarwe en gerst . 5 % alcohol dus licht om te drinken.

Amersfoorts Wit – Een tarwebier in navolging van het beroemde witbier van Hoegaarden. Het ziet er prima uit, troebelgeel, mooie schuimkraag. En de smaak is ook goed, niet te zoet, eerder aan de bittere kant. 5 % alcohol, lekker zomeravond bier.

Amersfoorts Tripel – Voor een tripel een tamelijk licht bier, 6.8 %, met veel hop en mout in de smaak. Net als de vorige bieren ietsje troebel.

Alles bij elkaar een smakelijk assortiment. En dan heb ik nog niet eens alles geproefd. De 3/4 literfles bokbier bewaar ik nog even voor een feestelijke gelegenheid.

Kijk voor meer informatie op de website van de Drie Ringen 
 

dinsdag 12 juli 2011

Atoomenergie ? Nee, bedankt ! – Nostalgisch actievoeren



Op een sympathiek uitziende Belgische website kwam ik van die ouderwetse buttons en stickers tegen. Atoomenergie ? Nee, bedankt ! Een rood, lachend zonnetje op een gele achtergrond. Precies hetzelfde plaatje als waarmee we in de jaren '70 rondliepen.

Is het niet idioot dat we 40 jaar later opnieuw moeten protesteren tegen de komst van nieuwe kerncentrales ? Het lijkt er op dat de huidige politici een paar decennia achterop lopen. Terwijl er allerlei duurzame alternatieven zijn maken zij plannen voor ouderwetse, vuile, megaprojecten.



Kernenergie is duur, vuil en gevaarlijk. Voor wie het niet geloven wil:



Als een sticker of button je niet genoeg lijken kun je ook de petitie tekenen. Ruim 90.000 mensen gingen je voor...

Bestellen in België is nogal omslachtig, voor de sticker je kunt ook terecht op deze Nederlandse website: www.omslag.nl De button heb ik niet gevonden op een Nederlandse site...

zondag 10 juli 2011

'Hij heeft de sponsor in ieder geval goed in beeld gebracht'



Je hoort het wel eens zeggen, als tegen het eind van een touretappe een eenzame vluchter door het peloton ingehaald wordt. Ja, die wielrenner wordt betaald door het bedrijf wier naam in grote letters op zijn hemd staat. En natuurlijk is dat bedrijf blij als zo'n renner een uur lang, gevolgd door een televisiecamera, voor het peloton uit fietst.

Goed gedaan, jongen, zegt zo'n sponsor dan tevreden. Maar reken maar dat die renner de pest in heeft. Die had veel liever de etappe gewonnen. Die ziet zichzelf niet als een sandwichmannetje, dat door een winkelstraat loopt en al blij is als iemand hem ziet. Die voelt zich sportman en hij heeft er alles voor over om te winnen. Van keihard trainen en leven als een monnik, tot list, bedrog en dopinggebruik aan toe.

Maar goed. Zonder sponsors geen professionele wielersport. Of dat professionalisme dan zo nodig is, is weer een andere kwestie. Ik denk het niet, maar echt erg vind ik het ook niet.

Eerder plaatste ik een eerste etappe over wielersponsors in de Tour de France, op Stripman's Prikbord. Op de website wielerland.nl vond ik een mooi overzicht van alle deelnemende ploegen en links naar hun websites. We waren gebleven bij de nieuwe, gefuseerde of anderszins gewijzigde ploegen:

BMC RACING TEAM – Hoofdsponsor BMC is een Zwitsers rijwielmerk. Vooral racefietsen, crossfietsen en andere sportieve modellen. Verder is er een reeks van kleinere sponsors, waarvan het eigen kledingmerk van wielrenner George Hincapie, zelf actief in de BMC-ploeg, in het oog springt.

EUROPCAR – Is een, van oorsprong, Frans bedrijf dat personenauto's verhuurt in allerlei soorten en maten. Het heeft filialen in meer dan 150 landen, waaronder Nederland en is officieel partner van de Tour de France.

GARMIN - CERVéLO – In 2009, toen ik voor het eerst opzocht wat voor bedrijven er achter de wielerploegen in de Tour zaten, waren dit twee aparte teams. Garmin is een fabrikant van navigatiesystemen. GPS voor in de auto, maar ook voor de fietser, wandelaar, of ingebouwd in je laptop. Lezer Aad Verbaast wees me er toen op dat '...het bedrijf pas is echt doorgebroken toen ze een grote order kregen van het Amerikaanse leger in de tijd van de Iraakse/Koeweitse oorlog.'
Cervélo maakt racefietsen en specialiseert zich in tijdrit- en triatlonmodellen.

HTC – HIGH ROAD – In 2009 nog Columbia – Highroad, maar kledingmerk Columbia heeft een stapje terug gedaan. Hoofdsponsor is nu telefoonfabrikant HTC. High Road is geen bedrijf, maar de naam van de wielerploeg die overbleef toen Deutsche Telecom (T-Mobile) zich, na een reeks dopingschandalen, uit de wielersport terugtrok. De tumultueuze ontstaansgeschiedenis is na te lezen op Wikipedia.

LEOPARD – TREK – Opgericht door de wielrennende broers Fränk en Andy Schleck. De ploeg zou aanvankelijk Pro Team Luxembourg gaan heten. Waarom uiteindelijk gekozen is de naam Leopard is me niet duidelijk. Een bedrijf schijnt het niet te zijn. Het marketingbureau met dezelfde naam heeft in ieder geval niets met deze ploeg te maken.
Trek is een Amerikaanse fietsenfabriek.

MOVISTAR – Is een Spaanse aanbieder van telefoon- en internetdiensten. Het is de voortzetting van ploegen die vroeger gesponsord werden door Reynolds  en de Spaanse bank Banesto. De eerste is een fabrikant van fietsonderdelen die nu andere ploegen sponsort. Banesto, ooit beroemd door meervoudig tourwinnaar Indurain, heeft zich uit de wielersport teruggetrokken.

OMEGA PHARMA - LOTTO – Heette in 2009 nog Silence-Lotto, maar de veranderingen zijn minder groot dan ze lijken. Silence is een anti-snurk-middel dat geproduceerd wordt door Omega Pharma. De sponsor is dus dezelfde, er staat alleen een andere naam op het shirtje.
Lotto is een Belgische gok-instelling.
De grote veranderingen voor deze ploeg gaan nog komen. Onlangs is bekend gemaakt dat de twee sponsors niet langer samen willen werken. Ieder voor zich wil wel verder in de wielersport.

RADIO SHACK – Dankt zijn naam aan een Amerikaanse keten van elektronica-winkels. Het team is opgezet door meervoudig tourwinnaar Lance Armstrong en nauw verbonden met zijn LiveStrong organisatie ten bate van de kankerbestrijding.

SAUR - SOJASUN – Een kleinere Franse ploeg. Zo klein dat op wielerland.nl en Wikipedia niet eens een eigen website wordt vermeld. Ze hebben er wel een, hoor : saur-sojasun.com De ene hoofdsponsor, Saur doet in drinkwatervoorziening en afvalverwerking, maar legt ook golfbanen en zelfs crematoria aan.
De ander, Sojasun, is een producent van vegetarische voedingswaren en vleesvervangers.

SKY – Wordt gesponsord door een Britssatelliet-televisie-netwerk. In de Tour vraagt het team ook aandacht voor de bescherming van het regenwoud met de actie Sky Rainforest Rescue. De ploeg won dit jaar al een etappe, met de Noor Boasson-Hagen, maar zag kopman Wiggins, na een val, de strijd staken.

VACANSOLEIL – DCM – De tweede Nederlandse ploeg, die in de eerste week van de Tour al flink in de belangstelling stond, met lange ontsnappingen en de bergtrui voor Johnny Hoogerland. Sponsor Vacansoleil is een Nederlandse reisorganisator gespecialiseerd in kampeervakanties. DCM blijkt een Belgisch bedrijf te zijn dat meststoffen, zaden en andere producten verkoopt, voor de particuliere tuinier en voor professioneel gebruik.

Kunnen we nog iets concluderen uit deze opsomming ? Een aantal banken en verzekeraars, een paar kanspelorganisaties, veel fietsmerken, maar ook telefoonaanbieders, staalfabrikanten, tv-zenders, waterzuiveraars en radioverkopers. Het is in een bont gezelschap ! Voor allerlei bedrijfstakken blijft de wielersport, met dopingschandalen en al, klaarblijkelijk een mooi uithangbord. 
 


De Strip: Dit deel van het Stripmannen-vervolgverhaal is weer gemaakt door De Geheimzinnige Hulpman.  Klik hier voor deel 1 en deel 2 van deze episode...

 
Wordt vervolgd...


Bezoek ook de website van  de Geheimzinnige Hulpman !


Lees ook de vorige hoofdstukken: De Wind - Snuf de Hond - Muzikale Droom - Theo en Francien - Motorfietsen en Sportwagens - De Klaveet - Hot City - Teringhond - Het is niet wat je denkt - Zork en Slapend rijk

vrijdag 8 juli 2011

Garmin, AG2R, Cofidis, wat zijn dat eigenlijk voor bedrijven ?



Die renners in de Tour de France zijn rijdende reclamezuilen, hoor je wel eens zeggen. Van top tot teen van merknamen voorzien. Echt mooi is het meestal niet. Hoewel sommige ontwerpers er nog wel iets van proberen te maken. De wielerploeg van sponsor Cervélo, bijvoorbeeld, heeft best stijlvolle shirts.

Maar wat voor bedrijf is dat Cervélo nu eigenlijk ? En die andere teams, Astana, Lampre, Euskaltel, Quick-Step ? Het zijn geen merken die ons Nederlanders veel zeggen. Dus dacht ik, een paar jaar geleden, laat ik het eens opzoeken en overzichtelijk op een rijtje zetten.

In 2009 surfde ik naar de Nederlandse site www.tourdefrance.nl waar ik de ploegen op een rijtje vond. Die site bestaat niet meer, je komt nu terecht op Nu.nl als je het webadres invult. Maar op wielerland.nl vond ik uiteindelijk de deelnemers voor dit jaar:

Ag2R - La Mondiale
Astana
BMC Racing Team
Cofidis
Europcar
Euskaltel - Euskadi
Française Des Jeux
Garmin - Cervélo
HTC - High Road
Katusha
Lampre - ISD
Leopard - Trek
Liquigas - Cannondale
Movistar
Omega Pharma-Lotto
Quickstep - Innergetic
Rabobank ProTeam
Radio Shack
Saxo Bank - Sungard
Saur - Sojasun
Sky
Vacansoleil - DCM 


In vergelijking met 2009 zijn er 6 teams verdwenen en dus 6 nieuw verschenen. Sommigen ploegen zijn niet toegelaten tot de Tour, zoals Skil-SHIMANO, anderen zijn hun sponsor kwijt geraakt, het Duitse melkmerk Milram, bijvoorbeeld, of van sponsor veranderd, zoals Bbox Bouygues Télécom. Een paar teams zijn gefuseerd, zie Garmin en Cervélo.

Hieronder eerst de sponsorploegen waar weinig aan veranderd is. Hoewel een aantal ploegen wel een andere co-sponsor heeft gekregen, zodat de officiële naam iets gewijzigd is. Een voorbeeld daarvan is Highroad, dat tegenwoordig HTC-Highroad heet. In 2009 was dat Columbia-Highroad.

Het mooie is dat wielerland.nl voor elke ploeg een eigen pagina heeft waarop ook een link naar de sponsor staat. Doorgaans leiden die naar mooie sites over de wielerploegen, waar je dan weer even door moet zoeken naar de sponsors. Dit is wat ik vond, in alfabetische volgorde:

AG2R – LA MONDIALE – Is een samenwerkingsverband is tussen 2 verzekeringsmaatschappijen. Er is een Nederlandse Wikipedia-pagina, waar de geschiedenis van de ploeg wordt weergegeven. De eigen website is sinds 2009 een stuk toegankelijker geworden. Toen lukte het me niet de link er naartoe te openen.

ASTANA – Achter dit Kazachstaanse team gaat een hele verzameling sponsors schuil, te zien op deze website. Naamgever Astana is de luchtvaartmaatschappij van Kazachstan. Verder vinden we er mijnbouw bedrijven, een spoorwegmaatschappij, een elektriciteitsmaatschappij, een fietsenfabriek, makers van sportartikelen en crèmes, enz., enz...

COFIDIS - Is een bank die zich specialiseert in 'goedkope' leningen. Zeg maar de DSB van Frankrijk en omstreken. Het heeft ook een Belgische tak, met een website waarop gemakkelijk te zien is welke bancaire producten er zoal aangeboden worden.

EUSKALTEL- EUSKADI - heeft een tamelijk sobere website, waar ik niet zo snel informatie over de sponsors vind. Op Wikipedia lees ik dat het gaat om het telecommunicatiebedrijf Euskaltel en de Baskische overheid.

Is het kwalijk dat de Baskische overheid gemeenschapsgeld geeft aan een wielerploeg ? Ach, wat veel mensen vergeten is dat bedrijven hun geld ook van de gemeenschap krijgen, namelijk door hun diensten en producten aan leden van die gemeenschap te verkopen. Alle sportsponsoring gaat dus eigenlijk met gemeenschapsgeld.

FRANCAISE DES JEUX – Wordt gesponsord door de Franse lotto en toto. Gokken, dus. En vandaar ook het klavertje vier op de wielershirts.

KATUSHA – Een Russisch conglomeraat waarin onder andere de gasmaatschappij Gazprom deelneemt, naast allerlei andere, voornamelijk Russische, sponsors. Ook een aantal internationale zoals het watermerk Vittel en de bandenfabrikant Continental.

LAMPRE–ISD – Lampre blijkt een producent van gecoat staal te zijn. Staal met een laagje erop, dus. Als ik 'precoated steel' zo goed vertaal. Ongetwijfeld heel nuttig voor de productie van allerlei dingen. Op de site zie ik een vliegtuig staan, zoiets dus, misschien...
ISD is een wat vagere club. Op de website staan ze als 'sportclub ISD' , een Russische organisatie die allerlei sporters, in vele takken van sport, ondersteund. Op Wikipedia vind ik dat er een staalfabrikant achter zit. Collegaatjes van Lampre dus.

LIQUIGAS-CANNONDALE – Een mooie website, met geluidjes en filmpjes. Maar je moet wel even doorklikken om de link met vloeibaar gas te vinden. Deze sponsor is zo gek op wielrennen dat zijn product een bijzaak lijkt.
Cannondale is een Amerikaans fietsenmerk.

QUICK STEP-INNERGETIC – De quickstep is een dansje dat onze ouders misschien nog leerden. Op de website zag je in 2009 een juffrouw languit op een sofa liggen. Meubilair, misschien ? Nee, Quickstep maakt laminaat en parketvloeren en inmiddels is de juffrouw vervangen door een jongeman die op een houten vloer ligt.
Innergetic is een fabrikant van matrassen en kussens.

RABOBANK – Behoeft geen verdere uitleg, hoop ik. Toch even een link, voor de buitenlandse bezoekers, misschien ?

SAXO BANK-SUNGARD – Een Deense bank die vooral reclame maakt met beleggingsproducten. Dat lag voor de hand. Maar Sungard is geen zonnebrandcrème, zoals je misschien zou denken, maar een software producent.

Tot zover de oude bekenden. Zondag gaan we verder met de teams die van sponsor zijn veranderd, gefuseerd of die helemaal nieuw zijn in vergelijking met 2009.

Grote delen van dit verhaal zijn eerder gepubliceerd op het Volkskrantblog...